Mniej znaczy więcej? - kreatywność u osób niepełnosprawnych

 

         Tak ostatnio się zastanawiałem, czy osoby niepełnosprawne, szczególnie osoby z niepełnosprawnością ruchową są z natury bardziej kreatywni niż osoby w pełni sprawne? Czy też ten pokład kreatywności, pomysłowości jest na podobnym poziomie? I wiecie co? Tak patrząc m.in. na siebie i na innych, śmiało mogę stwierdzić, że osoba ograniczona ruchowo musi być bardziej kreatywna i pomysłowa. Oczywiście jest moja subiektywna ocena i nie każdy musi się z nią zgadzać, lecz w dalszych akapitach wytłumaczę dlaczego uważam tak, nie inaczej. 

        Zacznijmy więc od tego, że człowiek rodząc się z niepełnosprawnością, bądź też nabywając ją w efekcie wypadku czy innego nieszczęścia jest ograniczony na swój sposób i pewne rzeczy są dla tej osoby nieosiągalne, gdzie dla ludzi zdrowych te czynności są czymś w pełni normalnym i automatycznym jak oddychanie. Przykładem może być chodzenie. Chcesz, to wstajesz i idziesz. Dla wielu, w tym dla mnie, poruszanie jest nie lada wyzwaniem, ponieważ muszę chodzić na pupie, bądź kolanach, a na zewnątrz skorzystać z wózka. Już jako dziecko wypracowałem sobie model przemieszczania się po domu, z którego korzystam do tej pory. Ktoś inny, powiedzmy sparaliżowany od pasa w dół, wypracowuje sobie system przemieszczenia się, np. z łóżka na wózek, jednak aby opanować tę czynność do perfekcji, musi sam znaleźć odpowiedni sposób na to jak daną czynność wykonać. 

(fot. archiwum prywatne)

       Jak nie drzwiami, to oknem... Te powiedzenie moim zdaniem sprawdza się wyśmienicie, bowiem zapewne duża część osób z niepełnosprawnością ma swój sposób na życie i podstawowe czynności tak jak np. ubieranie, jednak są osoby, którym trzeba pomóc w tej niby prozaicznej czynności. Sam znalazłem sposób na to jak się w miarę sprawnie ubrać, lecz przykładowo guziki stanowią dla mnie przeszkodę nie do pokonania. Staram się zaś wybierać takie ubrania, które tych guzików posiadają jak najmniej, czyli poszukiwać alternatywnych rozwiązań, które ułatwiają życie. Podobnie jest z sięgnięciem czegoś np. z półki lub szafki. Myślę, że i również tutaj spora część osób niepełnosprawnych wypracowała sobie taką metodę by poszukać czegoś w bliskim sąsiedztwie co pomoże nam sięgnąć daną rzecz. I teraz zachodzi pytanie. Czy takie zachowanie i jemu podobne są wyuczone, czy też instynktowne?                    

(fot. unsplash.com)

         Sądzę, że działa tu instynkt i taka swoista chęć bycia samodzielnym oraz niezależnym. Ta niezależność i dążenie do niej wyrabiają w osobach niepełnosprawnych myślenie o alternatywnych sposobach radzenia sobie z trudnościami oraz przeciwnościami. Oczywiście, to nie jest też tak, że u każdego wszystko tak samo wygląda. Bywa i tak, że osoby niepełnosprawne ruchowo, w szczególności posiadające niepełnosprawność od urodzenia jakoś nie mają w sobie tej chęci bycia niezależnym i samodzielnym. Myślę, że to wynika z pewnych zachowań rodziców  i otoczenia jak np. nadmierna troska czy tzw. "trzymanie pod kloszem". Dodatkowo dochodzi fakt, że każda niepełnosprawność i choroba niesie za sobą inne ograniczenia, których liczba może być na prawdę przytłaczająca, powodując ogólną apatię i niechęć do przełamywania tych tzw. "subiektywnych barier", które można z pewnością pokonać. 

        Kończąc chciałbym aby każda osoba czytająca ten tekst pomyślała nad tym jak swoje przeszkody, bariery przełamać i spróbować "skruszyć mury". Tyczy się to też nie tylko osób niepełnosprawnych, lecz każdego kto chciałby być lepszą wersją siebie.  A jakie jest Wasze zdanie na ten temat? Dajcie znać w komentarzach.